Rozdział 2

Rozdział 2

Nie wiem co to było...Takie silne uczucie, które kazało mi powiedzieć wprost - KOCHAM CIĘ.

Ale nie mogłam... 

Kolejnego dnia o 8 Josh zerwał się z łóżka jakby zaspał...ale przecież były wakacje.

Powiedział że nie chce śniadania, ubrał się szybko i wybiegł z domu w stronę lasu...

Przebiegł ten kawałek w mgnieniu oka...to było takie... takie nienaturalne...

Pościeliłam łóżko, posprzątałam na biurku i zjadłam wczorajszy obiad.

 Właśnie miała zamiar włączyć komputer, kiedy wróciła mama.

- Hej mamo - powiedziałam

- Hej kochanie, a ty co w domu ? 

- No chciałam iść na dwór... mogę zadzwonić do Emmy z twojego telefonu?

- Jasne - odpowiedziała mama i wyciągnęła telefon z kieszeni.

 ....

- I co ? - zapytała mama kiedy oddałam jej telefon.

- Nie odbiera. Ani ona, ani Lucy, ani chłopacy... ciekawe co się z nimi dzieje ...

- Ah.. no trudno. Zadzwonisz potem, a teraz idź proszę wyrzuć śmieci. 

 Wzięłam od mamy dwa duże worki, ubrałam buty i poszłam do śmietnika, kiedy to przy lesie zobaczyłam Emmę i Lucy. Szybko wrzuciłam siatki do kubła i pobiegłam w ich stronę.

Stały tyłem więc postanowiłam je wystraszyć.

- Buuu ! - krzyknęłam głośno.

Kiedy się odwróciły trochę się przeraziłam.

Ich usta były całe czerwone, ręce z resztą też.

Nastała niezręczna cisza. Emma i Lucy spoglądały na siebie z przerażeniem.

Zupełnie nie wiedziałam co powiedzieć. Ktoś w końcu musiał przerwać tę niezręczną ciszę.

- Ym.. no no ten no , sory że nie odbierałyśmy. - powiedziała Emma

- Czemu wyglądacie ... no tak jak wyglądacie ? - zapytałam , żądając wyjaśnień

- Byłyśmy u Lucy... i no tzn miałyśmy zakład i ... nie no bo malowałyśmy usta i ...yh.. - kontynuowała 

- Dziewczyny ! Prosze ! Powiedzcie mi prawdę. Macie całe czerwone  ręce i usta... żeby też... podarte ciuchy... o co chodzi ? - zapytałam pełna nerwów

 - No bo widzisz ... my .... - zaczęła Lucy 

- Nie możemy Ci powiedzieć! - przerwała gwałtownie Emm.

- Przecież jesteśmy przyjaciółkami! - krzyknęłam

I w tym momencie zza drzew wyłonili się Colin Mark i Josh. Wyglądali podobnie jak dziewczyny.

-   Nie no to już jakieś przegięcie ! Myślałam że się przyjaźnimy ! - dodałam i zaczęłam biec w stronę domu.

Odwróciłam się jeszcze żeby spojrzeć na nich zapłakanymi oczami, ale ich już tam nie było.

Pieprzone tchórze - pomyślałam, odwróciłam się , a oni stali przede mną.

- Kurwa ! -krzyknęłam, chociaż rzadko zdarza mi się klnąć.

-Jak to możliwe ? teleportowaliście się czy co ?! Mam tego dość! Nienawidzę was ! To nie możliwe żebyście tak szybko .. no ten no ! ... No nawet się nie tłumaczycie ! 

- Posłuchaj ... - zaczął Josh
- Nie chcę słuchać ! - przerwałam mu i pobiegłam do domu.

Nie chciałam mówić mamie o tym co się wydarzyło... 

Przez niecały tydzień siedziałam cały czas w domu i pisałam pamiętnik.

Tłumiłam w sobie uczucia i nie potrafiłam nic z tym zrobić.

Któregoś dnia, postanowiłam pójść do domu Emmy wyjaśnić te całe nieporozumienie.

Nigdy wcześniej u niej nie byłam. Nie byłam w domu u żadnego z moich przyjaciół.

Zapukałam do drzwi i usłyszałam tylko lekki krzyk : Czekajcie to pewnie Colin! 

Kiedy Emma otworzyła drzwi obie kolejny już raz byłyśmy zdziwione.

W domu było ciemno, a Emma miała czerwone oczy.

Patrzyłam na nią, a świat wirował. W pewnym momencie zemdlałam.

Nie wiem co było dalej, ale kiedy się obudziłam byłam w szpitalu, a obok siedziała mama .

- Kochanie... -zaczeła mama

- Coś mi jest ? 

- Nie.. nic takiego... musisz tylko zacząć więcej jeść. Za chwilę będziemy wracać do domu tylko lekarz przyniesie kopie wyników badań. - dokończyła 

Po niecałej godzinie byłyśmy w domu.

- Czyli nic mi nie jest ? -kontynuowałam 

- Nie skarbie... nic. Ale musisz coś zjeść... uszykuję Ci coś, a ty idź się połóż.

Nie byłam głodna, ale zmuszałam się do jedzenia.

*Ding dong*

- Dzień dobry

- A dzień dobry... Jane ! Znajomi przyszli Cię odwiedzić! - krzyknęła mama

- Co Wy tu robicie ? - zapytałam zdenerwowana

- Możemy wejść ? - zapytał Josh

- Ta... odpowiedziałam niechętnie.

- Posłuchaj Jane... przepraszamy za wszystko. - zaczął Colin

- Wyjaśnimy Ci wszystko, ale nie teraz, zrozum. - dokończył Mark

- Ja też przepraszam... ale to wszystko jest takie dziwne... - zaczełam.

 Może urządzimy jutro u mnie jakąś małą imprezę ? Moja mama jedzie do babci. - dodałam

- Jasne ! - zgodzili się.

Zaprosiłam wszystkich na 18, a wraz z Emmą udałyśmy się o 16 do sklepu.

Załatwiłyśmy też trochę piwa, ale nie dużo.

Kiedy wszyscy przyszli włączyliśmy muzykę i zaczęliśmy pić piwo.

Niestety niezdarnie otwierałam puszkę i przecięłam się na nadgarstku, a krew zaczęła mi lecieć ciurkiem.

Wszyscy spojrzeli na nią jak na największą zdobycz...

CDN ;)